Aleksander Wisłocki

Gaz w Tarnowie, Wielkie Schody, Szkoła Ogrodnicza

Burmistrz Tamowa, sprawujący swą funkcję w latach 1877 – 1884, Aleksander Wisłocki, tak jak i jego poprzednicy, burmistrzowie Feliks Jarocki i Klemens Rutowski, był prawnikiem i wywodził się ze szlachty, nie posiadał jednak tak jak oni tytułu doktora praw, nie był też adwokatem, tylko notariuszem.

Urodził się ok. 1820 r. Nie wiadomo jednak gdzie. Pełne jego szlacheckie nazwisko brzmiało: Aleksander z Kulczyc Wisłocki herbu Sas. Miejscowość Kulczyce w pow. samborskim nie była jednak miejscem jego urodzenia, lecz gniazdem rodu Wisłockich. Nic też nie wiadomo o rodzinie Aleksandra Wisłockiego.

Aleksander Wisłocki do Rady Miejskiej w Tarnowie został wybrany po raz pierwszy w marcu 1870 r. W następnych wyborach, przeprowadzonych w paź-dzierniku i listopadzie 1873 r. został radnym w I Kole. W wyniku kolejnej zmiany Rady Miejskiej, po wyborach w grudniu 1877 r, Aleksander Wisłocki został wybrany na urząd burmistrza miasta Tamowa. W radzie tej znalazł się również po 10-letniej przerwie dr Karol Kaczkowski stojący na czele stronnictwa przeciwnego zarządzaniu przez miasto propinacją alkoholową. Od 1872 r. propinacją tą zarządzał radca Magistratu, były burmistrz Tamowa, Józef Pędracki. Kaczkowski był zwolennikiem wydzierżawiania przez miasto dochodów z propinacji. Walka tych dwu stronnictw w łonie tarnowskiej Rady Miejskiej spowodowała pośrednio śmierć ich przywódców – zawał serca u Pędrackiego, samobójstwo zaś Karola Kaczkowskiego.

W czasach gdy Aleksander Wisłocki był w Tarnowie burmistrzem, rozdzielono fundusz podupadłych mieszczan wyznania rzymsko-katolickiego od funduszu szpitalnego. Fundusz szpitalny stał się w następnych latach wyłącznym właścicielem budynku szpitalnego na Pogwizdowie, a fundusz podupadłych mieszczan otrzymał 10 tyś. złr. “odstępnego”.

W dniu1 lutego 1878r. zapłonęły w Tarnowie pierwsze lampy gazowe. W 1879 r. wieżę ratuszową pokryto blachą cynkową, otwarta też została druga w mieście 4-klasowa szkoła żeńska (pierwsza stała się tymczasem 8-klasową). W tym też roku do Tarnowa przybywają wypędzeni z Prus XX.Filipini, którzy zbudowali sobie kościół i klasztor na ul. Seminarskiej (dziś J.Pilsudskiego). Wydawana też zostaje miejscowa gazeta “Gwiazda”, której żywot był dość krótki, bo już w 1881 r. zastąpiła ją wydawana przez Józefa Pisza “Pogoń”. W 1880 r. powstało Towarzystwo Muzyczne.

Najważniejszym jednak wydarzeniem było wykupienie w 1880 r. w wyniku uchwały Rady Miejskiej, podjętej na wniosek Karola Kaczkowskiego, propinacji od księcia Eustachego Sanguszki. Za olbrzymią wówczas kwotę 300 tys. złr. miasto wykupiło prawa do poboru połowy dochodów z miejskiej propinacji piwnej, wódczanej i miodowej. Na ten cel została zaciągnięta pożyczka na sumę 350 tys. złr. w Galicyjskiej Kasie Oszczędnościowej we Lwowie i druga na sumę 250 tyś. złr. w Miejskiej Kasie Oszczędności w Tarnowie. Tym sposobem miasto zadłużyło się jak chyba nigdy dotąd w dziejach samorządnego Tarnowa. Ograniczano więc inwestycje miejskie. W 1881 r. Rada Miejska wybudowała tylko Wielkie Schody z kamienia bieśnickiego, natomiast walące się jatki miejskie przy ul. Basztowej i Kapitulnej sprzedane zostały za 800 złr., ks. Wawrzyńcowi Gwiazdoniowi i Ru-dolfowi Białkowskicmu. Na ich miejscu została zbudowana kamienica z prawem publicznego przechodu przez sień z ulicy Kapitulnej na Basztową.

W 1881 r została otwarta szkoła ogrodnicza w Tarnowie, a Rada Miejska podjęła uchwałę aby corocznie dotować kwotą 400 złr. szkołę przemysłową.

W 1883r. na publicznym przetargu Rada Miejska sprzedała grunta miejskie zwane “Szkotnik” (pastwisko) Antoniemu Srebro za 2141 złr. W tym też roku urządzono w mieście uroczyste obchody 200. rocznicy bitwy pod Wiedniem, a Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie Rada Miejska podarowała turecki ko-bierzec zdobyty pod Wiedniem w 1683r., który przykrywał dotąd stół diurnistów (pisarzy) Magistratu. Został też wybudowany w tym czasie barak drewniany dla wojska na Zawalu i chodnik w południowej pierzei Rynku. W wyniku niesnasek i walk frakcyjnych w Radzie Miejskiej w 1882r, ustąpiło z niej 14 radnych i 6 zastępców na znak protestu odnośnie dzierżawy propinacji (byli oni zwolennikami “partii Pędrackicgo”). Po przeprowadzeniu wyborów uzupełniających w lipcu tego roku do Rady weszli raczej zwolennicy dra Kaczkowskiego, tj. wydzierżawiania propinacji przez miasto. “Partia Pędrackiego” została ostatecznie pokonana.

W lutym 1882r. o wyborze burmistrza w Tarnowie zadecydował los. W wyniku dwukrotnego głosowania w nowo wybranej Radzie Aleksander Wisłocki i dr Ludwik Pietrzycki uzyskali równo po 18 głosów. Po losowaniu burmistrzem został Aleksander Wisłocki. Jednak dwa lata później Wisłocki już nie został wybrany burmistrzem, lecz tylko asesorem. W dniu 5 lutego 1884r. burmistrzem został wybrany Witold Rogoyski. W 1890r. Wisłocki już nie figurował na liście radnych. Może nie brał udziału w wyborach?

Pod koniec życia Aleksander Wisłocki był prezesem izby notarialnej w Tarnowie. W 1894 r. wyjechał z Tarnowa do Dębicy Prowadził tam biuro notarialne. Zmarł w Dębicy 18 listopada 1898r. przeżywszy 78 lat.