Stacja kolejowa w Tarnowie.
Nieprzypadkowo miasto Tarnów posiada tytuł perły polskiego renesansu. Tarnowska starówka ma swój niepowtarzalny urok. Malownicze kamieniczki, stylowy ratusz oraz gotycka Bazylika Katedralna pod wyzwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny tworzą z tarnowskiego centrum miejsce godne uwagi każdego turysty. W Tarnowie jest kilka muzeów z cennymi eksponatami.
Łatwo jest w Tarnowie znaleść restaurację z dobrym jedzeniem. Dobra pogoda jest w Tarnowie niemal gwarantowana. Miasto szczyci się tytułem najcieplejszego w całej Polsce.
Stacja kolejowa w Tarnowie może się poszczycić jednym z najładniejszych dworców kolejowych w Polsce.
Historia kolei w Tarnowie.
Budowa torów kolejowych na szlaku do Tarnowa rozpoczęła w 1853 roku. Stacja kolejowa w Tarnowie została uruchomiona w 1855 roku, kiedy został oddany do użytku odcinek linii kolejowej Bochnia – Dębica. Na szlaku powstały stacje kolejowe w miejscowościach: Brzesko Okocim, Bogumiłowice, Tarnów, Wola Rędzińska, Dębica. Regularnych ruch kolejowy został uruchomiony w dniu 20 lutego 1856 roku. Dalszą budowę linii kolejowej chwilowo powstrzymały efekty wojny krymskiej. Wojna krymska to była wojna między Imperium Rosyjskim a Imperium Osmańskim i jego sprzymierzeńcami: Wielką Brytanią, Francją i Królestwem Sardynii, toczona była w okresie 1853 – 1856.
Początkowo przez Tarnów przejeżdżały tylko pociągi towarowe. Pociągi osobowe ruszyły w dniu 20 lutego 1856 roku i kursowały na trasie Kraków – Dębica. Dziennie były dwa pociągi w obie strony. Podróż trwała ponad 4 godzin. Pociąg miał maksymalną prędkość 35 km/h, a średnia prędkość wynosiła 25 km/h. Pociąg miał jedną lokomotywę parową i 10 – 14 wagonów dwuosiowych o masie do 5 000 kg każdy.
W 1876 roku, uruchomiono linię kolejową z Tarnowa do Nowego Sącza i dalej do Leluchowa i Preszowa. Linia ta wchodziła w skład sieci Transwersalnej i była zbudowana głównie z powodów strategicznych – wojskowych. Cały plan był zatwierdzony przez rząd w Wiedniu w dniu 8 maja 1970 roku. Długość szlaku wynosi 145 km.
W 1906 roku, uruchomiono kolejną linię kolejową do Szczucina, czyli w kierunku północnym. Plan został zatwierdzony w 1900 roku. Prace rozpoczęto w październiku 1905 roku. Latem 1906 roku, rozpoczęto regularny ruch pasażerski. Długość szlaku kolejowego wynosi 49 km. W tym czasie Szczucin rozwijał się dynamicznie. W 1905 roku oddano do użytku bitą drogę ze Szczucina do Dąbrowy Tarnowskiej.
W 1918 roku, Polska odzyskała niepodległość. Ruch kolejowy przez stację w Tanowie systematycznie wzrastał. W 1938 roku, przez Tarnów: w relacji Kraków – Przemyśl przejeżdżało 15 par pociągów, w relacji Kraków – Tarnów – Nowy Sącz – Krynica kursowało 10 par pociągów, a w relacji Tarnów – Szczuci 5 par pociągów.
W 1860 roku, w Tarnowie zbudowano pierwszy budynek dworca, który miał wiatę dla pociągu osobowego. Obiekt był parterowy. W budynku była poczekalnia, restauracja, poczta, kolejowe pomieszczenia służbowe i kasy (bagażowa, biletowe – osobno dla każdej klasy w pociągi: 1, 2, 3.).
Podczas okupacji, w dniu 14 czerwca 1940 roku, z Tarnowa wyruszył pierwszy transport polskich więźniów do KL Auschwitz. W bydlęcych wagonach pociągu było 728 więźniów.