Łaźnia żydowska

Projektantem budynku był tarnowski budowniczy Franciszek Hackbeil (starszy), który wraz z przedsiębiorcą budowlanym Michałem Mikosiem w 1900 roku zawiązał spółkę w sprawie budowy łaźni żydowskiej przy ówczesnym placu Dożywocie. Budowla nawiązująca swoim stylem do architektury mauretańskiej została oddana do użytku w 1904 roku.

W budynku tym 13 czerwca wieczorem, zostało zamkniętych przez Niemców 753 więźniów z tarnowskiego więzienia. Rankiem następnego dnia, 14 czerwca, zostali ustawieni przed łaźnią, opodal spalonej Synagogi Jubileuszowej, i w asyście uzbrojonych żandarmów odprowadzeni na dworzec kolejowy w Tarnowie. Tam, załadowani do wagonów, zostali przetransportowani do powstającego wtedy KL Auschwitz, gdzie dotarło ich 728. Więźniowie ci zwani tarnowiakami nosili najniższe numery obozowe, od 31 do 758. Przeżyło ich około dwustu. Wśród więźniów, którym nie było dane przetrwanie obozu znajdowali się m.in.: dr Zdzisław Simche, geograf, nauczyciel tarnowskich gimnazjów, autor monografii Tarnów i jego okolica, dr Emil Wider – adwokat, Maksymilian Rozenbusz – dyrektor hebrajskiego gimnazjum, Jakow Szwarc – przemysłowiec i inni. Żaden z Żydów nie przeżył obozu.

Plac przed łaźnią nosi dziś nazwę Więźniów Oświęcimia. Znajduje się na nim pomnik upamiętniający to tragiczne wydarzenie, projektu tarnowskiego architekta Otto Schiera.