Kościół pod wezwaniem Świętej Rodziny

Dzięki staraniom biskupa tarnowskiego Leona Wałęgi, 1 lutego 1904 roku do Tarnowa przybyło dwóch pierwszych księży ze Zgromadzenia Misjonarzy. Zamieszkali przy ulicy Bernardyńskiej a nabożeństwa odprawiali w kościółku Najświętszej Marii Panny na Burku. Wybrano doskonałe miejsce usytuowania, grunt pod kościół i dom został ofiarowany przez księżnę Konstancję Sanguszkową z Gumnisk a powstał dzięki ofiarności Diecezji Tarnowskiej oraz Polaków z Ameryki oraz Prus. Tytuł kościoła był życzeniem fundatorki, księżnej Sanguszkowej.

Budowla wzniesiona została w latach 1904-1906 według projektu architekta Jana Sas-Zubnyckiego pod kierunkiem budowniczego Augustyna Tarkowskiego. Poświęcona 1 września 1907 roku, konsekrowana 4 października 1908 roku przez biskupa Leona Wałęgę.

W 1944 roku kościół został uszkodzony w czasie działań wojennych a następnie odremontowany.
Jest to budowla neogotycka z cegły z użyciem kamienia, kryta dachówką i blachą, trzynawowa z transeptem i kaplicami oraz masywem dwuwieżowym. Wyposażenie kościoła w większości neogotyckie wykonane w firmie Ferdynanda Stuflerserra w Tyrolu. Polichromia wnętrza figuralna i ornamentalna wykonana w roku 1934, była odnawiana w roku 1955 przez Jakuba Beresia. Witraże w transepcie wykonano wg projektu Stefana Matejki. Do wybuchu II wojny światowej świątynia służyła wojsku polskiemu jako kościół garnizonu tarnowskiego. W roku 1976 przystosowano prezbiterium do wymogów odnowionej liturgii. Do parafii św. Rodziny należy południowo – zachodnią część Tarnowa, jest to największa parafia na terenie miasta.
Kronika parafia prowadzona jest od 1903 roku, a księgi metrykalne od roku 1911.