Dawna siedziba cyrkułu i starostwa, plac Sobieskiego

Południową stronę placu Sobieskiego zdobi gmach o skomplikowanej strukturze fasady, ukształtowanej w duchu architektonicznego historyzmu. Budynek ów bardzo długo służył mieszkańcom miasta jako jedna z najważniejszych budowli użyteczności publicznej.

Przez ponad sto lat był siedzibą władz cyrkułu a od 1867 roku (czyli wprowadzenia autonomii Galicji) także powiatu tarnowskiego. Pierwotnie jednak, w pierwszych latach swojego istnienia, była to okazała klasycystyczna siedziba magnacka. Wzniesiona została w połowie lat osiemdziesiątych XVIII wieku za sprawą ostatniego właściciela, prywatnego jeszcze wtedy, Tarnowa księcia Hieronima Sanguszki, który jako pierwszy z rodu postanowił na stałe osiąść w Tarnowie. Rezydencja powstała jako piętrowy pałac o dziesięcioosiowej fasadzie z obszerną sienią pośrodku, usytuowany za Bramą Krakowską na Wielkim Przedmieściu, tuż przy, zbudowanym przez Austriaków, trakcie cesarskim łączącym Kraków i Lwów z Wiedniem. Plan miasta z 1796 roku informuje już o istnieniu pałacu.

Niedługo Sanguszkowie mieszkali w tym miejscu, zaledwie kilka lat. Na początku wieku przenieśli się zrazu do kamienicy „Nikelsonowskiej” przy Rynku 4, następnie do wzniesionego przez siebie pałacyku w Gumniskach.

Na początku drugiej dekady XIX wieku Eustachy Sanguszko, syn pomysłodawcy budowy, odsprzedał budynek zaborczym władzom austriackim, które przekształciły go w siedzibę cyrkułu, przeznaczoną dla starosty oraz trzydziestu urzędników cyrkularnych i sądowych.

Około roku 1870 pałac znacznie powiększono, przedłużono go w kierunku wschodnim i zachodnim oraz dobudowano drugie piętro, jednocześnie przekształcając dawną sień w pomieszczenia biurowe. Użytkowa rozbudowa zakłóciła pierwotny klasycystyczny wygląd, dlatego na początku ubiegłego stulecia władze powiatowe (austriackie) postanowiły nadać budynkowi jednolity, odpowiadający estetyce ówczesnych czasów wygląd. Zadanie to zlecono dyrektorowi budownictwa miejskiego Tarnowa, Szczęsnemu Zarębie, który zaprojektował nową, zachowaną do dziś szatę architektoniczną budynku.