Dom Jana Szczepanika, ulica Sowińskiego

Przy ulicy Sowińskiego 11 mieści się kamienica wzniesiona według projektu Augusta Tarkowskiego w 1907 roku, która była pierwszym własnym domem rodziny doktora Zygmunta Dzikowskiego, teścia Jana Szczepanika, po przeprowadzce z Przemyśla do Tarnowa. Sam przyszły właściciel nie tylko zaakceptował projekt architekta ale także wzbogacił go, albowiem na jego życzenie attyka kamienicy została ozdobiona główką kobiety, przedstawiającą córkę właściciela, późniejszą żonę „polskiego Edisona” Wandę Szczepanikową. Dziś mimo śladów zniszczenia kamienica urzeka strzelistością wieżyczki, secesyjnymi zdobieniami, ścianami licowanymi glazurowaną cegłą oraz kolumnadą ganków. W tym domu zmagali się Wanda i Jan Szczepanikowie z żalem po tragicznym wypadku ich najstarszego syna. Podczas jednej z wizyt u znajomych pierwszy kilkuletni synek Szczepaników, Andrzej, pozostał pod opieką służącej. W czasie zabawy w ogrodzie chłopiec wpadł do głębokiej studni i zanim pomoc nadeszła utopił się. Fakt ten zatrzymał na pewien czas prace badawcze naukowca.

Niemniej, nie tylko architektura oraz tragiczne wydarzenia życia wynalazcy powinny zachęcić do zapamiętania tego miejsca. Otóż, w tym domu, na poddaszu Jan Szczepanik w toku niezwykle żmudnych badań i doświadczeń opracowywał metodę „blaknięcia”, która stwarzała możliwości wykonania zdjęć i odbitek fotograficznych nie czarno-białych lecz oddających kolory naturalne. Problem barwnej fotografii absorbował umysł wynalazcy począwszy od 1902 roku, aż prawie do wybuchu l wojny światowej. Opatentował cały szereg wynalazków z dziedziny fotografii barwnej. Patenty dotyczyły kilku dróg i rozmaitych ulepszeń w tej dziedzinie, przede wszystkim zaś sposobu kopiowania barwnych diapozytywów oraz wyrobu specjalnego papieru do odbitek barwnych. Rezultaty laboratoryjne dawały efektywne wyniki i Szczepanik mógł demonstrować fachowcom swoje odbitki barwnej fotografii z całkowitym powodzeniem. W celu realizacji wynalazku z dziedziny fotografii w barwach naturalnych Szczepanik wyjeżdżał często do miast niemieckich. W Niemczech były bardzo rozwinięte badania nad fotografią i chyba najbardziej ze wszystkich krajów zaawansowany przemysł chemiczny. Szczepanik musiał konfrontować swoje osiągnięcia przede wszystkim z najbardziej współczesnymi zdobyczami nauki niemieckiej. Założył, więc małe laboratorium w Dreźnie. Życie spędzał poczynając od 1907 roku zasadniczo w trzech miastach: Tarnowie, Wiedniu i Dreźnie. Do wybuchu wojny w 1914 roku i przenosin do Wiednia w celu uniknięcia efektów działań frontowych w okolicach Tarnowa, miał w tym domu Szczepanik także rozpocząć działania służące wzbogaceniu obrazu kinowego o kolor i dźwięk. Doświadczenia w tej dziedzinie kontynuował w stolicy Monarchii Habsburgów a po powrocie do Tarnowa w nowej siedzibie familii przy ulicy Szopena.